Niet klagen maar dragen …

Hebt u dat ook wel eens gehoord? Soms kunnen mensen verdrietig zijn en dit te horen krijgen… Uiteraard met de beste bedoelingen…De gedachte die hier achter kan zitten is dat je vooral niet moet klagen, maar rustig moet aanvaarden wat je in het leven overkomt. Richt je vervolgens op de goedheid van de Heer, en dan komt het goed… Maar is dit zo?

Toen ik deze overdenking zat te overdenken kwam ik tot de conclusie dat ik zelf weinig te klagen heb, dus ook gemakkelijk kan spreken over de goedheid en de liefde van God. Maar wat als je partner overlijdt?  Of als je ernstig ziek bent? Of je moet vechten tegen een depressie? Is er dan ook ruimte om verdrietig te zijn ? Boos te zijn ? Gefrustreerd te zijn? Misschien walsen we daar als christenen wat te makkelijk overheen, door te zeggen dat God er toch altijd voor je is? Met andere woorden, wat klaag je nou?

Één van de Bijbelboeken die ik liever vermijdt is Klaagliederen… MAAR dit boek zal niet voor niks zijn toegevoegd aan de Bijbel, toch ? Lees bijvoorbeeld Klaagliederen 2 vers 19:  

Weeklaag in de nacht, jammer tot aan de ochtend, stort je hart uit als water, ten overstaan van de Heer…

In het boek Klaagliederen, maar ook in de Psalmen zie je dat mensen klagen, verdrietig zijn, boos zijn en niet altijd het zien dat God er voor hen is… En steeds als ik hier over nadenk, ontdek ik dat mijn geloofsbrein steeds zoekt naar de hoop, naar troost, naar goede woorden… En dat is zeker goed bedoeld, maar de valkuil is dat ik te snel voorbij gaat aan het lijden en het verdriet wat er óók mag/moet zijn… Als er iemand overleden is, ben ik bijvoorbeeld geneigd om gelijk te beginnen over de hemel, waar het zo goed is… En de nieuwe hemel en de nieuwe aarde waar we naar uitzien! Maar ook dan is de vraag…. Mag er NU verdriet zijn?

Ik wil mezelf en jullie allemaal uitdagen om hier over na te denken. Ga het lijden niet uit de weg, kijk het in de ogen…. Wees verdrietig met wie verdrietig is, en laat dat zo zijn…Geef dat ruimte, geef dat tijd… Ook voor mij is dit grotendeels theorie en heb ik nog veel te leren… Gelukkig ben ik nog jong…

En uiteraard sluit ik TOCH deze overdenking niet af zonder Hoop! Want DWARS DOOR ALLES HEEN, is daar de Hoop! Ook daarvoor kan ik terecht in het boek Klaagliederen, hoofdstuk 3 vanaf vers 20:

Telkens als ik mijn lot overdenk ben ik diep teneergeslagen. Toch geef ik de moed niet op, want hieraan houd ik vast: Genadig is de Heer. We zijn nog in leven! Zijn ontferming kent geen grenzen. Elke morgen schenkt hij nieuwe weldaden. Veelvuldig blijkt Uw trouw Ik besef: Mijn enig bezit is de Heer, al mijn hoop is op Hem gevestigd. Goed is de Heer voor wie Hem zoekt, en alles van Hem verwacht

Graag wil ik van deze gelegenheid gebruik maken om u uit te dagen… Mag dat? Sluit dan eens aan bij de bidstond elke donderdagavond om 19.30 uur in ons kerkgebouw. Ook dat is een manier om het lijden in de ogen te kijken… Mee te lijden met mensen die het moeilijk hebben, en voor ze bidden. Is dat aantrekkelijk? Niet direct, het bezoekersaantal is vaak laag. Is het spectaculair? Nee, er valt niet veel te consumeren. MAAR het is gericht op de ander, wat uiteindelijk een ZEGEN is voor uzelf. Dat durf ik wel te garanderen.

Tot slot, wil ik alle eer brengen aan onze Heer Jezus Christus… Hij keek ook het lijden in de ogen, zag de beker voor Hem, en heeft er voor gekozen om DOOR TE GAAN ! Dwars door het lijden heen, om vervolgens uit te zien naar de VREUGDE die voor Hem lag ! PRIJS HEM!

Christiaan van Renselaar